Yaşamak

Mümkün değil anlamak bu kavgayı
Öfkeyi,yanlışı,elimizin ağırlığını
Tutup indirirken yere yumruğumuzu
Sarsılacak sanmak ahmakça yerin
Anlamak mümkün değil
Hayret etmeden bakmak mümkün değil
O yer ki asırlar evvel
Çatırdayarak ufacık yuvasından
Tüm denizleri dolduran çukurlarına
O yer ki,sarı,siyah ve kırmızıyı doğuran
Her gidişinde dünyanın birkaç karınca boyu
Ve her gelişinde eski yerine
Dayanan,tüm kalan o yer ki
Anlamak mümkün değil
Nasıl değişir insan eliyle böyle
Nasıl daha yavaş döner ve nasıl
Acele eder göçüp gitmeye.

Mavilikler bulanmaya başlamadı henüz
Tüm balıklar terk etmedi ulu evlerini
Ağaçlar devrilmedi kütüklerini terk ederek
O kütüklerde sincaplar
Biliyorum hala yavrularlar
Çoğalır,azalır,susar ya da yanarlar.

Ne mutlu bize ağaçların da üstünde
Yaşayabilen ve ağlayabilen
Ölüm kederini hala taşıyabilen 
Ama hala öldürebilen bize ne mutlu
Gözlerimiz kapanacak mutluyken
Ve dökülecek üstündeki kaşlar
Sarı,siyah ya da kırmızı
Ve yok olacak yumruğumuz
Çiçeklerin içinden geçerken
Henüz kanımız doldururken ağaçları
İnsanlar soruyorum
Bu giysiler,sorular,akıllar ve kavgalar
Çocuklar,açlıklar ve yokluklar
Bizi bizden alan tüm bu sınavlar
Hepsi yok olurken
Karışırken taşlara hafızamız
Mümkün mü anlamak bu kavgayı.

Mavilikler bulanmaya başlamış rüzgarlarda
Balıklar sıçrayamasada evlerinden uzağa
Bir ulu kütüğün üstündeyim
İçi boş,sincapsız ve yavrusuz
Kızmış kumların üstünde
Suya bu kadar yakınken
Susuz ve yok olmuş öfkeli dünyanın
Ne mutlu üstündeyim.


               
                                                                                       
                                                                                                      Rüzgardanadam
                                                                                                       İstanbul,8,2015