Yolun Ortasında

Bu sefer öylece geçmeyeyim

Aklımdayken kara bulutların hızı

Ondan da yavaşken henüz tekerlekler

En arkasında yaşamanın

Yine de takip ederken hala yaşamayı

Öylece geçmeyeyim bu manzarayı

Hiç kimselere anlatayım

Hiç kimseler hiç kimselere anlatsın.

Uzun karanlık yollar tanımıştım

Yürümüştüm tozlarını savurarak

Yol kenarı insanlarını uzaktan seyretmiştim

Bir tarafı ya denize bakardı geçtiğim yolların

Ya da suretine babamın

Öylece geçmeyeyim

Sarkıtarak başımı pencereden

İlk nefesimi aldıran gene babamdı

Ben sarkıttıkça arabadan başımı

Hızlandıkça hızlandı

Sonra çekti içeri beni annem

Henüz bir arabada 

Arkada oturduğum zamanlardı

Sonra ben kapıyı çarpıp gittim

Terk ettim yaşıtım arabayı

Ne ayaklarım sığdı ne başım tavanına

Uçarcasına giderken yavaşlamış gibi geldi bana

Tüm bulutları geçerken,geride bırakırken

Tozlu,ağaçlı,güvercinli yolları

Aynada yarısı sureti babamın

Yeni aldım haberini tökezler olmuş

Ayrılmıyormuş kenarından kaldırımın.

Daraldıkça karanlıklaşıyor önümdeki yol

Ne sağımda deniz var ne solumda sureti babamın

Tüm bedenimi sarkıtmışım yola

Tutup çeken de yok beni içeri

Ağaçların arasında belli belirsiz gölgeleri

Aşağı köyün mezarlığı

Yolu taşlı,rüzgarlı evleri 

Çamura batmış ayakkabım

Yaşarır gözüm rüzgardan değil bu sefer

Uzunca bir yola bakacak benim mezarım

Hapsettiler çocukluğumu

Kaldırım kenarında duran 

Beyaz bir arabaya.

                                 

                                                                                                  Rüzgardanadam

                                                                                                   İstanbul,8,2015

Yaşamak

Mümkün değil anlamak bu kavgayı
Öfkeyi,yanlışı,elimizin ağırlığını
Tutup indirirken yere yumruğumuzu
Sarsılacak sanmak ahmakça yerin
Anlamak mümkün değil
Hayret etmeden bakmak mümkün değil
O yer ki asırlar evvel
Çatırdayarak ufacık yuvasından
Tüm denizleri dolduran çukurlarına
O yer ki,sarı,siyah ve kırmızıyı doğuran
Her gidişinde dünyanın birkaç karınca boyu
Ve her gelişinde eski yerine
Dayanan,tüm kalan o yer ki
Anlamak mümkün değil
Nasıl değişir insan eliyle böyle
Nasıl daha yavaş döner ve nasıl
Acele eder göçüp gitmeye.

Mavilikler bulanmaya başlamadı henüz
Tüm balıklar terk etmedi ulu evlerini
Ağaçlar devrilmedi kütüklerini terk ederek
O kütüklerde sincaplar
Biliyorum hala yavrularlar
Çoğalır,azalır,susar ya da yanarlar.

Ne mutlu bize ağaçların da üstünde
Yaşayabilen ve ağlayabilen
Ölüm kederini hala taşıyabilen 
Ama hala öldürebilen bize ne mutlu
Gözlerimiz kapanacak mutluyken
Ve dökülecek üstündeki kaşlar
Sarı,siyah ya da kırmızı
Ve yok olacak yumruğumuz
Çiçeklerin içinden geçerken
Henüz kanımız doldururken ağaçları
İnsanlar soruyorum
Bu giysiler,sorular,akıllar ve kavgalar
Çocuklar,açlıklar ve yokluklar
Bizi bizden alan tüm bu sınavlar
Hepsi yok olurken
Karışırken taşlara hafızamız
Mümkün mü anlamak bu kavgayı.

Mavilikler bulanmaya başlamış rüzgarlarda
Balıklar sıçrayamasada evlerinden uzağa
Bir ulu kütüğün üstündeyim
İçi boş,sincapsız ve yavrusuz
Kızmış kumların üstünde
Suya bu kadar yakınken
Susuz ve yok olmuş öfkeli dünyanın
Ne mutlu üstündeyim.


               
                                                                                       
                                                                                                      Rüzgardanadam
                                                                                                       İstanbul,8,2015