Aklımdayken kara bulutların hızı
Ondan da yavaşken henüz tekerlekler
En arkasında yaşamanın
Yine de takip ederken hala yaşamayı
Öylece geçmeyeyim bu manzarayı
Hiç kimselere anlatayım
Hiç kimseler hiç kimselere anlatsın.
Uzun karanlık yollar tanımıştım
Yürümüştüm tozlarını savurarak
Yol kenarı insanlarını uzaktan seyretmiştim
Bir tarafı ya denize bakardı geçtiğim yolların
Ya da suretine babamın
Öylece geçmeyeyim
Sarkıtarak başımı pencereden
İlk nefesimi aldıran gene babamdı
Ben sarkıttıkça arabadan başımı
Hızlandıkça hızlandı
Sonra çekti içeri beni annem
Henüz bir arabada
Arkada oturduğum zamanlardı
Sonra ben kapıyı çarpıp gittim
Terk ettim yaşıtım arabayı
Ne ayaklarım sığdı ne başım tavanına
Uçarcasına giderken yavaşlamış gibi geldi bana
Tüm bulutları geçerken,geride bırakırken
Tozlu,ağaçlı,güvercinli yolları
Aynada yarısı sureti babamın
Yeni aldım haberini tökezler olmuş
Ayrılmıyormuş kenarından kaldırımın.
Daraldıkça karanlıklaşıyor önümdeki yol
Ne sağımda deniz var ne solumda sureti babamın
Tüm bedenimi sarkıtmışım yola
Tutup çeken de yok beni içeri
Ağaçların arasında belli belirsiz gölgeleri
Aşağı köyün mezarlığı
Yolu taşlı,rüzgarlı evleri
Çamura batmış ayakkabım
Yaşarır gözüm rüzgardan değil bu sefer
Uzunca bir yola bakacak benim mezarım
Hapsettiler çocukluğumu
Kaldırım kenarında duran
Beyaz bir arabaya.
Rüzgardanadam
İstanbul,8,2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder