Ben pencereyi yaz geldi diye açtım,
Sokağın karşısındaki meyve ağacı
Meğer safi dikenmiş
Meyve verir diye üç aydır
Pencere önünden gizliden baktım
Sonra en az ağaç kadar yüksek
Üç adam,bir çocuk
Kestiler kopardılar
Biliyor musun,ham meyveye meğer
Bıçak yaraşırmış
Kaleme kağıt deselerde
Sivri bir karanlıkla nefes de can da
Alınırmış
Söz vardığı yere su serpmediğinde
Tüm alacağı yolu istemeden de olsa
Yakarak dolanırmış
Su içmek kadar biliyorsan yaşamayı
Boğazına takılınca damlası
Öksürmek gülünç,tıksırmak ayıpmış
Sen,ben gördüm biliyorum bazen duyuyorsun
Koşuyor,yoruluyor,esniyor,ağlıyorsun
Herkesin ortasında herkes kadar olmak
Korur aynı zamanda kovalarmış
Olmadan daldan kopan meyve
Ağacın nefreti değil sade kendine benzeyen
En mutlu evladıymış
Hiç görünmeyen karanlıkta biliyorum artık
Uyumadan önce düşünü kurarmış
Ucuz sokak lambalarının
Her şey geçer gibi geldiğinde gelmesi gereken
Gitmek için hazırlanırmış
Terk edilen sensin sanırken bavullardır
Köpeklerin kovaladığı kediler değil
En önde koşan farelermiş
Gün sabaha her yerde dönmez
Aydınlansa da asfalt,
Suyu ilk içtiğin yer kadar ışımazmış
Adımların aslında ölümün yolunu arşınlar
Gençken hızlı olur sonra zamanla ufalırmış
Yaşam mumlarda beliren hayaletler kadar gerçek
Ölüm mum ateşinde sallamayı unuttuğun parmağınmış
Suyun soğuğundan beri,
Üşüdüğünden beri yorgan serinliğinde
Betonlar ayak bastığın tahtalara dönüştüğünde
Neden bunca anahtar varmış öğrendiğinde
Gözün ufka değil,geçmişe bakarmış.
Rüzgrdanadam//Mart 2015
İstanbul
