Kadıköy

Yine ıslandı her şey

Yine kokusu yok oldu çimenlerin

Semtin üstüne binen şey

Ne yağmur bıraktı,ne de yıldız

Ruhunu aldı mahallerin

Ben ki severken soğuğu

Gene cenazesini kaldırdılar adını bilmediğim

Mabetlerden,şarkıların.

Islanmak ya şemsiyelere ayıp ya da otobüslere

Dolmadan kalkan dolmuşların

Işığına ayıp jetonlar

Göstermeden geçmiyor gözlerini

Tuvalet diplerinde sarı siyah kartonlu çoçuklar

Ben adımlarımı hesaplayamam 

Hiçbiri birbirinin eşi değil

Bir gün ki nefes odanın dumanında

Diğeri akan saçlardan

Evim sıcaktı evim olmadan önce

Yaşamak için betonlar arasında para vermek

Ağaçlara biraz da işçilere ayıp

Uzayan kış takvimlerde yerli yerinde

Anamın sesi ucunda ahizenin

Kollarım penceremde

Bitsin diye beklemek yazı,korkarım

Unutulan bahara ayıp

Umudu çoğullaştıran her şey aslında fakirdir

Ölümden korkan herkes şarkı söyler

Ve herkes bir kez de olsa ömründe

Şarkı söylemiştir.

Yine ıslandı her şey,

Gene sonu göründü sokağın

Kar düşmese de kaldırım kenarına

Yalancı yağmurlar bindi yazı bekleyen çocuklara

Ne zaman insem diyorum merdivenlerden

Anahtarını bulamıyorum aklımın

Semtin zemin katında.


                                                                                            Rüzgardanadam//Şubat 2015
                                                                                                           İstanbul