Duman var yetişin,
Duman var yetişin,
Yanıyor saçlarım ve
kirpiklerim
Gözlerim dağılıyor
yetişin
Ne şişmanın ne
zayıf
Ne akıllıyım ne
aptal
Yanan benim sakin
Duman var yetişin
Alev alıyor
fikirlerim.
Olmuyor, ardı
arkası kesilmiyor
Olmuyor yetişin
Yardım edin yetişin
Ne riyakârım ne
sırdaş
Ne dostum ne düşman
Yanan benim akıllı
Duman var yetişin
Çıkmıyor odamdan
Çıkmıyor aklımdan
Çirkince pek
çirkince gençliğim
Duman var yetişin.
Bu mudur şiir, bu
mudur şair
Bu mudur toprak
üstünde kadın
Bu mudur yangın yeri,
bu mudur yangın
Islak
battaniyelerle koşun, saldırın
Çıkmıyor odadan duman,
pencerem pek yüksekte
Kesif alev, kan
kırmızı değilse bile
Can yakıyor,
yetişin,
Bir aklım kalıyor
bir aklım
Çokça zamana
direnen bir aklım
En beteri yanıyor suratların
Zaman yok yetişin.
Bu sefer avucunuzun
külleri değil
Bir damla sudur
korkularım
Soğumuş ellerinizle
koşun, saldırın
Uzatın
merdivenlerini geniş zamanın
Can çıkıyor,
yetişin
Duman var
Duman yok
Değişiyor eşyaların
rengi
Duman pek derinde
Kavgası bitmiş bir
ateş bu
Şairi içinde.
Rüzgardanadam/Haziran 2014
İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder