Duvarı henüz bitmemiş bir evin neredeyse yarısı açık tahtaları.Kapalı kısımlar da zaten alabildiğine aralıklı.İçeriye yaşam girmeyecek kadar sık döşenmiş tahtalar.Ayıbını göstermeyecek kadar içerinin gizli.Nemli ve nedense sürekli ıslak toprağın üstüne sanki gökten düşmüş.Çatısı dayanamamış bu düşüşe öylece aşağıya salmış kendini.Az daha güneş ışığı düşse kiremitlerine,çökecek o anda yerin dibine.Acınası değil görünüşü sadece aptal bir ev bu.Biraz daha özenilse içinde çocukların oynadığı bahçeli bir tek katlı yuva ama sanki kimse layık görmemiş bunu içinde yaşayanlara.Akıp giden su temiz ve ferah bir şelale değil sade içi b*ksuz bir lağımın patlamış kanalı.Aniden bir gece patlamış ve kimse aldırmamış sanki.Kendiliğinden iyileşmesi beklenmiş.İyileşmiş de zamanla,yağmura inat.Burada sulara yanlış yerlerde sapıtmamayı öğretmiş hane halkı.Çocuklara gülmemeyi,kadınlara bakmamayı,erkeklere parasız kalmayı,bakkallara yazı yazmayı öğretmiş.Etraftaki ağaçlar sanki yapraklarını bir daha oluşturmayacak gibi dökmüş,yollardan geçen arabalar rüzgarıyla sokaklarına daha çok yakışacağa yerlere sürüklenmiş yaprakları.B*ksuz lağımın içinde kurumuş yaprak parçalarını gören çocuklar gülüşmüş.Kahverengininn tonlarının hastalık olmadığını,doğanın ve dünyanın her kötü şeyi o renkle anlatmadığını anlamış.Burası ne bir cehennem ne de bir cennet.Burası ikisi arasında sıkışan bir kuyu da değil.Burada kimsenin bunlarla ilgisi yok zaten.Secdeye kapanan başlar var ama sadece sohbet konusu burada ödüller ve cezalar.Yemek,su ve bir gün daha yaşamanın sonra,çok sonra gelen ödülleri.Yaşayan herkes denizin varlığını biliyor ama çoğu balık gördüğünde hatırlıyor.Yani çoğu denizi bilmiyor.Gemilerin denizde gittiğine dair oyunlar oynayan çocuklar var ama yetişkin herkes gemilerin denizde gittiğini çocukların bir oyunu sanıyor.Fakirlikten değil,gereksizlikten.Kapıların üstünde isimler yazıyor.Genelde soyadları var herkesin.O aile neyse soyadı onu anlatıyor.Gamsızlar..Üç gün önce analarını kaybedince öyle hızlı gömdüler ki kadıncağızı,sanki kadın kendisi de eşlik etmişti cenaze törenine.Ölülerini de hemen ilerideki üç dönümlük araziye gömüyorlar.Başlarına tahtadan bir mezar taşı.Çiçek felan yok.Çiçek sokakta satılabilecek şeyler sınıfında.Çocuklarda.
Henüz anlatılmış herhangi bir hikayeye dahil olmamış bu evlerin tepeden bir uçakla bakıldığında görünmemesi utançtan değil,kiremitlerinin renginin yan mahallelerdeki pahalı binalarla aynı olmasından.Bu mahallede herkes kahverengini hayvan gübresinden elde edebileceğini nasılsa öğrenmiş.Kaşiflikten değil,bolluktan.Güneş ışığının sadece karanlık ışınları buraya vuruyor.Herkes esmer gibi çünkü beyaz olmak koşmamaktır rampa yoldan aşağı.Beyaz olmak,ağırlığının iki katı,eli kesen plastik kayışlı torbaları taşımamaktır.Beyaz olmak,boğazına sarılan ellerin seni sevip sevmediğini ayırt edebilmek,beyaz olmak gözün kapalı uyumaktır.
Gözümü ilk açtığımda işte bu mahalledeydim.Doğduğumda değil.Doğumumdan tam onüç yıl sonra sıradan olarak buraya gelişlerimden birinde...
Rüzgardanadam//Eylül 2014
Başlangıç
1
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder